کد مطلب:216864 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:305
حلم و بردباری
شخصی ناصبی همواره امام را آزار می داد و به امام علی بن ابی طالب علیه السلام ناسزا می گفت. اصحاب به امام گفتند: اجازه دهید او را بكشیم. حضرت آنان را منع فرمود.
روزی امام علیه السلام وارد مزرعه ی او شد. آن شخص شروع كرد به داد و فریاد زدن كه زراعت مرا نابود كردی. حضرت اعتنا نكردند، تا این كه نزدیك او رسید و تبسمی كرد. سپس از وی پرسید: خسارت وارده را بگو؟ وی گفت: صد اشرفی. حضرت فرمودند: چقدر امید داری از این مزرعه سود ببری؟ او گفت: غیب نمی دانم. حضرت فرمودند: من گفتم چقدر امید داری؟ وی گفت: دویست اشرفی.
آنگاه امام كاظم علیه السلام سیصد اشرفی به او عطا نمود و فرمود: زراعت تو نیز برای خودت باشد: آن شخص بلند شد و سر مبارك امام را بوسید و گفت: خدا بهتر می داند رسالتش را به چه كسی بدهد، (و الله أعلم حیث یجعل رسالته). [1] .
[ صفحه 127]
روزی امام علیه السلام وارد مزرعه ی او شد. آن شخص شروع كرد به داد و فریاد زدن كه زراعت مرا نابود كردی. حضرت اعتنا نكردند، تا این كه نزدیك او رسید و تبسمی كرد. سپس از وی پرسید: خسارت وارده را بگو؟ وی گفت: صد اشرفی. حضرت فرمودند: چقدر امید داری از این مزرعه سود ببری؟ او گفت: غیب نمی دانم. حضرت فرمودند: من گفتم چقدر امید داری؟ وی گفت: دویست اشرفی.
آنگاه امام كاظم علیه السلام سیصد اشرفی به او عطا نمود و فرمود: زراعت تو نیز برای خودت باشد: آن شخص بلند شد و سر مبارك امام را بوسید و گفت: خدا بهتر می داند رسالتش را به چه كسی بدهد، (و الله أعلم حیث یجعل رسالته). [1] .
[ صفحه 127]
[1] بحار، ج 48، ص 102؛ كشف الغمة، ج 3، ص 28.